In deze tijd kunnen we niet om het coronavirus heen. De intensive care heeft maar een beperkte capaciteit. Het is tijdrovend en duur om deze capaciteit te verhogen. Door allerlei maatregelen proberen we ervoor te zorgen dat de piekbelasting van patiënten daar onder blijft: “Flatten the curve”.
Er is hier een duidelijke parallel met zonnevelden in het buitengebied te trekken: Het elektriciteitsnet in buitengebieden heeft een beperkte capaciteit. De zonnepanelen zorgen voor een piekbelasting op dit net. Het is tijdrovend en duur om deze capaciteit te verhogen. Maar hoe kunnen we déze piekbelasting dan eigenlijk afvlakken? Hoe werken we hier aan een ”Flatten the curve”?
De energiecoöperatie Weert Energie opende vorig jaar een zonneveld in het buitengebied van Weert, mét batterij-opslag. Onlangs is in samenwerking met Enpuls een praktijkproef gestart die de aandacht trok van enkele kranten, podcasts en nieuwsbrieven. In deze praktijkproef wordt de batterij ingezet om de productiepiek in op te slaan: “Peak shaving” wordt dit in duurzame energie jargon genoemd, maar het is in wezen niets anders dan “Flatten the curve”.
Is dit een serieuze mogelijkheid, ook voor andere zonnevelden in het buitengebied? Ik denk zelf van wel. Er zijn twee belangrijke redenen waardoor het plaatsen van een batterij bij een zonneveld in het buitengebied steeds aantrekkelijker wordt. Ten eerste de kosten. Een batterijen plaatsen is nu al goedkoper dan een netverzwaring uitvoeren, en batterijen worden ieder jaar weer 10% goedkoper. Ten tweede de opbrengsten. De flexibilisering van de elektriciteitsmarkt zal ervoor zorgen dat stroom die je ‘s avonds levert vanuit een batterij veel meer opbrengt dan stroom die je op het piekmoment levert direct vanuit de zonnepanelen. Een batterij zou daarom in de toekomst best wel eens tot de standaardapparatuur van een zonneveld in het buitengebied kunnen gaan behoren.
Laten we ons echter nu vooral nog op die eerste “Flatten the curve” richten en samen het coronavirus verslaan. Blijf allemaal veilig en gezond!
